| ... Autorius: | 2012 06 04 17:18 | Žiūrėta: 5134 ...
- Nupiešk man...
Paprasto pieštuko linija baltame didžiuliame lape. Pirštais perbraukiu šviesią popieriaus tuštumą. Aš negaliu nupiešti to, kas dabar yra tavo fantazijose. Net popieriuje nebus to norimo tikrumo.
- Kokie gražūs tavo pirštai.
Gera kai gali atsiplėšus nuo kasdienybės duoti duoti savo sielai ir kultūrinio peno. Kad ir nedidelio. Tada pradedi jausti save. Savo vertę. Suploji delnais ir susimąstai.
Rodos... Esi jaunas, sveikas, viskas dar tik prieš akis. Perbraukiu šukomis vešlius jau poilgius plaukus. Visa priešakį... Bet kas jei tai nėra dar ta tiesa? Kas, jei kitos minutės dunksenime pajusiu, kad prarandu jėgas gyventi? Kad su Šv. Petru degustuosiu vyną, o su Šv. Pranciškumi dalinsiuosi kalbomis apie viešnagę čia - ant grublėtosios žemės. Kas galėtų suprasti šios linijos pilnatvę, to vieno rėžio filosofiją. O juk be šio perrėžto balto lapo linijos nieko ir nėra. Tuštuma. Gal net ne tai, bet linijoje galiu įžiūrėti ir drebančios rankos nežymią pulsuojančią ...
Klausimai užmušantys atsakymus.
Ar įmanoma draugystė tarp vyro ir moters? - daugybė lūpų tiesiog nuleidžia tai juokais.
Aš kaip rūkas, pakilsiu ir ištirpsiu. Kaip sapnas išgaruosiu, bet ar tada mane pajusi, ar užuosi? Suplėšytos jau kasdienybių žaizdos, kada tiek nedaug tebuvo tikėjimo, kada pakilusi kančia garsiai sutrenkusi kumščiais į stalą, tyliai uždaro duris. Galėčiau surikti ant visų. Gal net atverti save kokiam psichologo veidui, kuris suveblendamas kažkokią knyginę frazę, toliau sau skaitytų "Tik vyrams" žurnaliuką, kartais permesdamas į mane aštriu žvilgsniu.
Aš nežinau jau kas mane galėtų sujaudinti.
Komentuoti
Share
| | | | | ... Autorius: | 2012 05 29 09:02 | Žiūrėta: 5387 Viskas ką atrandame, nėra iliuzija, net nėra beprasmybė. Kaitalioju gyvenimo spalvas ir klapčioju akimis atradinėdamas savas ir tik savas tiesas. Galbūt jos yra pergyventos. Gal net pažintos, bet taip malonu žinoti, kad dar yra kažkas, ką galiu atrasti. Niekas nėra ramus. Visa yra pastovioje kaitoje. Jei kas nutinka, net jei netikėtai vėtra pasiglemžia medį, tai taip ir turi būti. Nugyvenę senieji sparčiai ieškosi naujai gyvybei dar geresnių kelių. Atsiradimas, kaip ir pabaiga - vyksta būties rate.
Sustoju. Atsisuku. Bet...
Mano keliai nėra tušti. Kiekviena žingsnio akimirka paženklinta akmeniu ar žemės kūpstu. Paženklinta vardu, kurį išsitraukė iš mano širdies. Tiesa, ne visada vis tuo pačiu liūdėsiu ar vienatve, kuriomis pasidalinu duona ar vandeniu, bet vardai atitinka mano galimybes. Jie tikri ir tyri. Akių kampučiuose susimeta kelios raukšlelės.
Apie ką aš mąstau?
- Kantrybės, tavęs laukia ne vienas dar darbas, - ne kartą teko tiesiog įsakyti sau, ir iš suklupusiojo stotis ir stovėti, kad būčiau Aras, kad pakelčiau skristi sparnus ir nužvelgęs visa kas aplink mane - pakilčiau ir aprėpčiau žvilgsniu savo kūno tyrus, tuos, rodos, neįveikiamus plotus.
Padėjau neberašantį rašiklį ir ieškau kito.
Ne viską galima nupiešti. Geras dailininkas tai visada patvirtins. Ir tu tai žinai. Tada užplūsta šaltis, liūdėsys ir vienatvė. Dažnai sudėdamas širdyje rankas maldai, aš susimąstau, apie ką aš tau - žmogau - galėčiau dar papasakoti? Veidas sustingsta pykčio kauke. Mane gelbėja tik refleksai. Vos neperklumpu ant žemės grindinio. Visada turiu galimybę, leistis įtraukiamas arba nukristi ant žemės. Oda pašiurpo. To dar betrūko...
Man patinka kai lyja... Melancholiškai krintant lašams aš galvoju... Jau atšalo kava. Jos spalva panaši į purviną vandenį. Aš norėčiau būti lietus... Lyčiau ant tų, kurie mane myli, kuriuos myliu aš, kurių nekenčiu, kurie man brangūs, kurie man pigesni už patį pigiausią kavos puodelį, kuriais tikiu, kuriems meluoju, kurie manęs nesupranta... Aš... lietaus vaikas. Gurkšnoju purviną vandenį.. O kad dabar jis būtų čia... Įpilčiau jam šaltos kavos. Ne. Užvirčiau lietaus vandens, užplikyčiau arbatos ir jam, ir sau.. Sėdėtume ir žiūrėtume kaip melancholiškai lyja... Du draugai... Du puodeliai karštos arbatos... Naktis. Vėlyvas metas, kai aš dar nemiegu, kai akys visiškai nesimerkia, kai kūnas nesijaučia pavargęs, kai už lango girdžiu nemiegantį vėją... Dabar dar nemiegu, galvoju, geriu vandeni iš vyno taurės. Tikrai tik vandenį... Sėdžiu tokia tyli ir bijau sukrutėti. Kad tik nesukelčiau jokio garso. Dėl kitų nebijau, kad pabus. Bijau tik vos girdimų garsų ir virpesių... Tikriausiai ir tu dabar sėdi ir skaitai. Ir man staiga kyla mintis, kad dabar, šią minutę, kai kas verkia iš džiaugsmo ar nevilties, kai kas miršta, nors dar nori gyventi, ir kai kas gimsta, dar visai nežinodamas kas jo laukia pasaulyje.. Ir aš dar gerai nepažystu šio pasaulio. Tiek daug turiu ką surasti.. Tiek daug patirti.. Tereikia laiko..
Komentuoti
Share
| | | | | ... Autorius: | 2012 05 29 09:01 | Žiūrėta: 4992 Kas tai yra meilė? Jaumas? Žmonių santykiuose pilna jėgos, pilna drąstiškumo, kuriuo bandome parodyti save, patraukti priešingą lytį. Bet kam? Tik... Kad suteiktume sau malonumą būti. Net lytiški santykiai kartais nėra tokie svarbūs, kaip kad buvimas drauge. Potraukis ateina savaime. Tas tiesa. Kartais dėl meilės jaučiamės gerai, o kartais blogai. Tad kur glūdi meilės jėga? Silpnume? Dažnai žmonės bendraudami su manimi, tiesiog išsipasakoja tai, kuo ar su kuom gyvena. Vienų vyrai blogi, kitiems, nesantaika su tėvais... Visi žmonės su kažkuom tai nesugyvena, ar turi problemų. Bet ar tai esminga, ar tai įdomu? Bendravimas... Tai kalbos palaikymas arba kalbėjimas nenusikalbant. Juokinga. Bet pašnekėsiai būna įvairūs.
- Ne, su savo draugu taip atvirai neįmanoma kalbėt. Jis ne toks žmogus, jam reikia kad jį kas išklausytų, o kitų nė nesiklauso, todėl esu laiminga, kad galiu bent su tavimi susirašyti ir pasakyti tai, ko niekam nesakau.
Mes gyvename unikaliu laikmečiu, kada žmogus nerasdamas savęs ar savojo aš, tiesiog kovoja su priešingybėmis. Problemos meilės santykiuose kyla ne iš meilės stokos. Tiesiog retas pasitiki savimi. Retas jau tiki meilės jausmu. O juk tai brangi ir tyra energija, kuriai nėra ribų. Pirmoji meilė, kurią patiriame, ateina iš tėvų. Idealu, kada tėvai laukia savojo vaiko, kada dar negimusiam dovanoja pačius geriausius ir tauriausius jausmus. Mama ir Tėtis be vargo tenkina vaiko poreikius ir suteikia jausmą: "Gera gyventi!"
Kita pusė? Vienišoji mano tamsios gilios žaizdos pusė... Dažnas žmogus juk galvoja, o kas būtų, jei būčiau ne toks koks esu. Jei tik būtų... Kitaip nei yra... Kaip kad visa prasideda nuo šaknų, taip ir paties gyvenimo žmogus ieškosi nuo pat gyvenimo pradžios. Kur bėda? Tėvai. Aš pats?
Komentuoti
Share
| | | | | ... Autorius: | 2012 05 29 09:00 | Žiūrėta: 4864 - Jei galvodama pasakysiu, tai neišsipildys, reikia sakyt iškart kas ant liežuvio. Kartais net savęs bijau... - pasakė ir nuėjo pasivadinusi save ragana moteris. O aš ir toliau likau stovėti po liepos apklotu, šiltu laiku, kada mėnulio uodega tarsi kas mistiško pasigviešia mano akis. Taškas po taško randasi žvaigždės. Įsižiebia šviesos namų languose. Nauji gyvenimai tampa pergyvenimais dienos įvykių, kurių apstu pas kiekvieną. O kuo aš gyvenau? Su kuo nugyvenau šią dieną?
Juokinga, bet iš ryto atlėkiau į Kėdainius. Autobuse, beveik pramiegojau, mat naktinis darbas išsunkė daug jėgų. Atėmė protavimą mastyti sau. O nemastant, tiesiog lėkiau pavėjuj, o gal net sekiau ryto saulę. Kas ten dabar supaisys... Tiesa, visa dieną, kaip ir vakaro tyloje, many vis tik dar stuksena vienatvė. Lyg šešėlis įsikinkęs užnugaryje. Lyg aimana, kuri nuo gimimo prisidėjus šalia mano lyriškos širdutės.Romantiška? Abejoju...
Penktadienis. Tiek daug judėjimo turi maži miesteliai, net keista, kodėl didžiuosiuose miestuose to nematai. Rytas. Susikaupę debesų ratilai karts nuo karto uždengia svilinamai kaitančią saulę. Ir gerai... Gal bus lietaus...
Komentuoti
Share
| | | | | ... Autorius: | 2012 05 29 08:55 | Žiūrėta: 5375 Koks aš? Puikus pašnekovas ir klausytojas. Galiu suprasti kitą, tik ne pats save. Jei viskas puiku, būtinai savaime įšeina viską sugadinti. Beprotiškai užsispyręs, bet juk esu nuoširdus. Sakau apie ką mastau ir galvoju. Pažystu juk save. Nuoširdumą galima išsaugoti gerumu... Be to, dvyniai yra labai jautrios asmenybės su savu apsauginiu lauku, kurį ne kiekvienas sugeba atvert...
Esu truputį savanaudiškas, truputį melagiukas. Na juk visi kada reikia, galime pameluoti, jau nieko nuostabaus. Net nėra blogai. Niekada nežadu to, ko negalėsiu ar nepajėgsiu padaryti. Jautrus... Ir su auksine kantrybe. Taip, tos kantrybės pas mane į valias. Tik spėk ar ji tikslingai naudojama? O kada ji baigiasi, tampu neprognozuojamas. Ne, neesu blogas. Tai daugumas žmonių paliūdys. Patinka ginčytis ir jei nors keliais procentais esame teisūs, niekas tegul jau nestoja skersai kelio. Be to, esu nesąmoningai prieraišus, nors tai yra nesvarbu, bet būtina paminėti, kad tai vienintelė savybė, dėl kurios skausmingai nudegu... Ir, deja, labai skaudžiai...
- Klausau?
- O tau sakiau, kad aš esu ragana?
- Kaip tai ragana?
- ... - Dvynės moterys, tai lyg kažkas baisu, bet įdomu...
Moterys po dvynių ženklu, yra aštuonios asmenybės viename asmeny: gera mama, gera žmona, puiki šeimininkė, gera meilužė, laukinė katė, ragana be šluotos, nuoširdi pašnekovė ir jei sutiko savo antrąją pusę, be galo jai atsidavus ir tikrai mylinti. Ne kiekvienas vyras tai įvertina, nes nenori suprasti tikros meilės.
Dvyniai yra meilės ir jausmo žmonės.
Dar? Negaliu sakyti už kitus, bet vienatvė mistiškai neduoda ramybės kiekvienam šio tipo ženklui. Jie vienišiai.
Vienatvės grožis lyg ištiesti sparnai į naują tolį,
Kada sau ir kitiems tiesiog kartoji, - aš čia...
Klystantys veidai, neišsimiegoję akys,
Klaiku gyvent tik sau vienam,
Baugu gyventi paslapčia... Ar sau pačiam...
Suprask mane, šaukiu bet kam, kas ausimis
Paspartina kvėpavimą kitokį, kas girdi tyli šaukia,
Bet jau niekada nebus to paties rytojaus,
Nes katės ateitį nukniaukia.
Komentuoti
Share
| | | |
|